Docenten en studenten van de academie Social Work van Saxion in Enschede delen hun gedachten over maatschappelijke kwesties.

Nu is nooit

Eveline Kroes Dijkdrenth, januari 2024

Ik zie een meisje, ze kan niet veel ouder zijn dan mijn dochter van drie, ze heeft grote bruine ogen en een lach op haar gezicht. Ze rent door het zand op haar blote voeten, een golf kietelt haar tenen. Het beeld verandert, ze zit op een schommel, de wind door haar haren. Weer een nieuw beeld. Mijn hart verkrampt. Ik zie hetzelfde meisje, niet langer levendig, maar haar jonge lichaampje hangt slap. Haar bruine krulletjes zijn grijs van het stof. Haar ogen gesloten, haar huidje grauw. Ze wordt vastgehouden door haar opa. Wanhopig kust hij haar. ‘Word wakker, word wakker, mijn engel’. Ik voel de wanhoop, het intense verdriet. Het wordt mij te veel en leg mijn telefoon weg. Tranen lopen over mijn wangen. Ik val uiteindelijk in slaap. De volgende ochtend verwijder ik de app die al dit leed dag in dag uit onder ogen brengt. Het is voorjaar 2024.

In hoog tempo begin ik het gevoel van vervreemding te ervaren.